Aynı masalardan geçip, aynı yollardan yürüyor, aynı sıraları aşındırıyoruz.

Benzer arzuları taşıyor,
sadece yolda farklı taşlara takılıyoruz.

Hayatın koşturmacasında yalpalarken,
bir an olsun soluklanabileceğimiz omuzlar arıyoruz.

İstiyoruz ki ne zaman kafamızı çevirsek,
orada olsun o liman.

Bağ kurmayı, sevebilmeyi, kabul etmeyi ve paylaşmayı bilmeden
bağ kurabilen, sevebilen, kabul edebilen ve paylaşabilenleri arıyor gönlümüz.

İstemsizce çekildiklerimizi kader olarak yorumluyor,
bilince ve bilinçdışına haksızlık ediyoruz.

Gör istiyorum;
içimizde nasıl da aynıyız,
birbirimize aynayız ve
birlikte anlamlıyız.

Nasılsın? Sahiden nasılsın?
En son ne zaman öylesine ‘iyiyim’ cevabı yerine,
içtenlikle hislerini açtın?
Bil istiyorum,
sırada önüne geçen, iş yerinde haksızlık ettiğin,
trafikte kızdığın, iyi niyetini suistimal eden kişi de sen gibi.

Kendinle yeniden tanışman, yakınlaşman,
ilişkilerini ve varlığını aydınlatman için
burası bir liman.

İstediğin kadar demir atıp dinlenebilmen ümidiyle…

Sevgiler,
Serap